Ὁ ἴδιος ὁ Θεός εἶδεν καί οἶδεν…

 

Ὁ ἴδιος ὁ Θεός εἶδεν και οἶδεν

 

....Ὁ ἴδιος ὁ θεός εἶδε τόν ὁμοούσιον ἀγαπητόν του Υἱόν σταυρωμένον , καί μάλιστα ὁ πλάστης ἀπό τό πλάσμα του, καί φορτωμένον μέ τίς ἁμαρτίες ὅλων μας, πρᾶγμα πού τόν ἔκανε νά ἀποστρέψη τό πρόσωπον του ἀπό τόν Υἱόν του, καί ἐμεῖς ψάλλωμεν στήν ἐκκλησίαν μας... 

 

....:..μήν ἀποστρέψης τό προσωπον σου , ἀπό τοῦ παιδός σου, ὄτι θλίβομαι, ταχύ ἐπακουσόν μου, πρόσχες τήν ψυχήν μου καί λύτρωσαι αὐτήν...

  Διά νά μήν ἀποστρέψη ὅμως ἐκεῖνος τό πρόσωπόν του ἀπο τῶν παιδιῶν του , ἐμᾶς δηλαδή, πρέπει ἐμεῖς νά ἀποστρέψωμε τό πρόσωπον μας ἀπό τήν ἁμαρτία καί τά πάθη μας, καί νά ἔχωμε ἐστραμμένο τό προσωπον μας στόν θεόν , ὅπως τό μωράκι μέ λακτάρα στήν μητέρα καί πατέρα του..

   Ὅταν ..ἀνέρχεται ἡ προσευχή... κατέρχεται τό ἔλεος τοῦ θεοῦ, 

ἀλλά, ὄχι ὄπως τό θέλωμε ἐμεῖς, νά τό ..προσαρμόσουμε στά δικά μας μέτρα καί καλούπια, ἀλλά ὄπως γνωρίζη καί ξέρει ὁ θεός ὅτι μᾶς χρειάζεται καί μᾶς βοηθᾶ. ` ὄταν ...σιωπᾶ, τότε τά λέει ὄλα, ὅταν εἶναι ἀπών...κατά τό λογικό μας τότε εἶναι κοντά μας εἴμαστε μέσα στά χέρια του.

   Θά νοιώθουμε περισσότερο ἐναργέστερα τήν παρουσίαν του, ὄταν ἔχωμε συναίσθηση τῆς μηδαμηνότητος καί ἁμαρτωλότητος μας῾ νά μήν θεωροῦμε τούς ἑαυτούς μας σάν ...ἀπεσταγμένον ὕδωρ, καί ἤ σάν φίλτρο καθαρισμοῦ καί αποστραγγίσεως, καί τούς ἄλλους δίπλα μας σάν θολα νερά σάν στάσιμα βουρκιασμένα καί λιμνάζοντα., οὔτε νά βλέπομε τούς ἀδελφούς μας σάν ἀπό οὐρανοξύστη πρός τά κάτω, ἀλλα  ἀπό κάτω ...πρός τά πάνω...

ὁ μέγας πατριάρχης Ἀβραάμ ἔλεγε... 

...ἐγώ εἰμί γῆ καί σποδός... εἶμαι, λέγει, χῶμα καί στάκτη,...

καί ὅμως ἦταν ὀ μέγας Πατριάρχης πού μιλοῦσε μέ τόν θεόν καί συνζητοῦσε σάν φίλος πρός φίλον.  Δέν πρέπει νά προχωροῦμε στήν ζωήν μας μέ ...διάθεση ἐκπτώσεων ὄσον ἀφορᾶ τά πάθη καί ἀδυναμίες μας, , · συνήθως ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, δείχνουμε τά ἐλλατώματα τῶν ἄλλων μέ...λερωμένα χέρια, καί μᾶς ἐνοχλοῦν αὐτά σάν τούς προβολεῖς τῶν αὐτοκινήτων...

   Μέσα μας ἔχωμε τό ..ἐγώ μας, πού εἶναι ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός μας, τήν φιλαυτίαν μας, καί ὄσο καί ἄν προσπαθῆ κανείς μέ τήν προσπάθεια, ἀγῶνα , προσευχήν του, δύσκολα  μπορῆ νά ξεφύγη καί νά δοθῆ στόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος θέλη, ὄχι τήν μοναδικότητα τῆς ἀγάπης μας, ὅσο τήν προτεραιότητα της.

  Ἕνας γιατρός, εὔκολα θεραπεύη, χειρουργῆ ἔνα ἀσθενῆ, ἕνα πού κινδυνεύη, ἕνα πού ἔχει πρόβλημα σοβαρό ὑγείας. ἀλλα μέ δυσκολία καί μέ δισταγμό, θά κάνη ἐπέμβαση στόν ἐαυτόν του. ` ἔτσι εἴμαστε μέ τόν ἑαυτόν μας, καί παρακαλοῦμε τόν θεόν, τόν ἱατρόν τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων νά μᾶς βοηθήση, νά σταματήση ἡ αἰμορραγία τοῦ ἐγωϊσμοῦ, νά καθαρίση τό ἀπόστημα τῆς φιλαυτίας καί τό καρκίνωμα τῆς πλεονεξίας, καί ναί μέν ζητᾶμε τήν θεραπείαν, μέ καλή διάθεση,  καί μπορῆ νά πονᾶμε ὅταν μέσα μας ἐνεργοῦν τά πάθη, ἀλλα, δέν κάνωμε εὔκολα τήν τομήν, τήν ἐπέμβαση, καί ἐπειδή βλέπη ὁ θεός τόν παιδεμό μας, και ταλαιπωρία μας ἐπεμβαίνη θεοπρεπῶς  διά νά φέρη τήν ἴαση καί λὐτρωση καί ἐλευθερίαν ἀπό τήν αἰχμαλωσίαν τῶν παθῶν, ὅπως ψάλλομεν καί στούς ἀναβαθμούς στήν ἐκκλησίαν μας...

....τήν αἰχμαλωσίαν σιών ἐκ πλάνης ἐπιστρέψας, καμέ σωτήρ ἐκ τῶν παθῶν ἔγειρε Λόγε...

....ἐπεμβάινη λοιπόν θεοπρεπῶς ὁ θεός, καί μᾶς φέρη τήν ἴαση, ἀλλα δέν ἐπεμβαίνη ἀνοδύνως, ἀλλα μέ ..ἐπέμβαση πού κάθε ἐπεμβαση , ναί μέν ἔχει τήν ἴαση, ἀλλά προηγῆται καί ἡ τομή, πού εἶναι μαχαίρι, καί αὐτό συνεπάγεται πόνον, καί ράψιμο, καί ράματα...

καί ἐπεμβαίνη ὁ θεός θεοπρεπῶς, καί κανη τήν ἐπέμβαση, καί ὄπως ὁ πόνος δέν ζητᾶ τήν ...ἀδεια μας νά μᾶς παρουσιαστῆ, ἔτσι δέν μποροῦμε νά ἀποφυγωμε τήν δοκιμασίαν τήν δυσκολίαν τήν  θεϊκήν ἐπέμβασην , διότι ὄταν ἀποστρεφόμαστε καί δέν δεχόμαστε, εἶναι σάν νά σπρώχνουμε τό χέρι τοῦ θεοῦ ἀπό πάνω μας. 

   Ὀ πόνος καί ἡ δοκιμασία μπαίνη στήν ζωήν μας σάν τό άλέτρι στό ὄργωμα, 

σάν τό κλαδεμα στό ἀμπέλι, καί θυμόμαστε τόν λόγον τοῦ Χριστοῦ,...

....πᾶν κλῖμα ἐν ἐμοί μένον καί φέρον καρπόν, ὀ πατήρ ὁ γεωργός καθαίρη, καθαρίζη αὐτό, ἴνα πλείονα καρπόν φέρη....

καί ἔτσι κάθε πόνος εἴτε σωματικός, εἴτε ψυχικός ,μᾶς ὀργώνη .πολλάκις ἀλύπητα, καί δέν μᾶς ρωτάει, ἄν πονᾶμε, ὅπως ἄν σπάση τό χέρι ἤ πόδι μας, δεν μᾶς ρωτᾶ ὀ πόνος ἄν πονᾶμε πολύ ἤ λίγο, ἀλλα πονᾶμε ἄνευ ὀρίων` ἄλλο εἶναι τό νά κόβη κάποιος χόρτα ἀπό τό χωράφι, καί ἄλλο τό νά τσεπατώνη τσουκνίδες, ἤ ἄγγρουστο, ἤ καλάμια. 

ἔτσι ὀργώνεται ἡ ψυχή, άπό τίς δοκιμασίες καί πόνους  καί γίνονται μέσα μας ὅλα , ἄνω κάτω, χαλοῦν οἱ ρίζες τῆς ὑπερηφανείας, τοῦ ἐγωισμοῦ, τῆς φιλαυτίας καί  ὅλες οἱ ἐπμαθεῖς καταστάσεις, καί ἐλευθερώνεται ὁ ἄνθρωπος .  ἄν ἔχωμε πολύ πόνο, πρέπει νά ἔχωμε καί πολύ ἐλπίδα στόν θεόν` 

πολύς πόνος;...πολύ καί εὐλογία, 

περισσότερη ἡ ταλαιπωρία μας, ;περισσότερη καί ἡ ἐμπιστοσύνη μας στόν θεόν.

     Ἄν σκεφτοῦμε, ὄτι ὁ Χριστός γεννήθηκε μέσα στά ζῶα, μέσα σέ ἕνα σταῦλο ἀμέσως βλέπουμε τά πραγμματα ἀπό ἄλλη ὁπτική γωνία καί καταυθείαν στόν ούρανόν. 

   Ὁ σημερινός ἄνθρωπος, ἐμεῖς, θέλουμε νά εἴμαστε ..τηλεθεαται, ἀλλά, ὄχι θεαταί τῶν ἀρρήτων καί οὐρανίων, ζοῦμε μέ τήν ἠλεκτρονικήν είκόνα, στρεφόμαστε γύρω ἀπό τήν εἰκονα αὐτήν , σκεπτόμαστε μέ τήν εἰκόνα, βάσει τῆς εἰκόνος, διά τήν εἰκόνα, 

 ἀλλα χωρίς τήν εἰκόνα τοῦ θεοῦ πού εἶναι ὁ ἄνθρωπος, 

ἐντυπωσιαζόμαστε μέ ὅτι εἶναι ἁπτό, θεατό, ἀλλά  δέν θέλωμε τό ἀρρητο τά ἄρρητα ρήματα, τά ρήματα ζωῆς αἰωνίου, καί ἐπεμβαίνη ὀ Χριστός σάν καλός συνοδοιπόρος στήν ζωήν μας καί στρίβη ...λίγο τό τιμόνι, μήν τρακαρουμε, καί ἔχωμε πνευματικές τετραπληγίες, καί αὐτό κάνη μέ τήν θεϊκήν του ἐπέμβαση. 

    Εἴμαστε στήν ἱεραποστολήν, ἀλλα ὄλοι μας ἔχωμε καί μίαν ἱεράν  ἀποστολήν σάν χριστιανοί, σάν ἄνθρωποι, σάν εἰκόνες τοῦ θεοῦ, καί ὅλους μας πρέπει νά ἠχῆ μέσα μας ὁ λόγος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού ἐλεχθη διά τόν Σαῦλον καί Βαρνάβαν :.....

.....ἀφορίσατε δέ μοι, τόν Βαρνάβαν καί Σαῦλον, εἰς τό ἔργον ὄ προσκέκλημαι αὐτοῖς ....

τότε μοιάζομε , μέ τόν ἕλικα τοῦ πλοίου, πού γυρίζη γοργᾶ δημιουργῆ ἀφρούς, ὀδηγῆ τό σκάφος, άλλα δέν φτάνη στόν πυθμένα, στόν πάτω, στά χαμαίζηλα παθη δηλαδή.. 

   Ὅταν αἰσθανθοῦμε τήν θείαν παρηγορίαν καί βοήθειαν καί ἐπέμβαση,

ὄταν ἀναγνωρίσωμε καί συνειδητοποιήσωμε τήν μεγάλην αὐτήν δωρεάν,  

κάθε καλοπροαίρετη ψυχή μπορῆ νά ἀναφωνήση:...πόθεν μοι τοῦτο;...τοῦτο γάρ, οὐκ ἐξ ἡμῶν θεοῦ τό δῶρον......

καί ἐμεῖς ἀπό φιλότιμο μετά θά προσπαθήσωμε νά άγωνιστοῦμε νά μήν λυπήσωμε τόν δωροδότην. , μετἀ από  αύτό , πρέπει νά ἀρχίζη ἠ δική μας φιλοτιμία, ἠ κατα δύναμη μέ φιλότιμο προσπάθεια, ἠ  συγκατάθεση διά τήν ἀνταπόκρισιν  στό δῶρον.